Şiir

Edilgen çatının sürüngeni
Durur önümüzde
Som nüvesi cüruf

YÜZÜMDE TAŞIDIĞIM TAŞ İZLERİ Yaldır gelen taş Paralıyor yüzümü Kalan izdir söz Yüzümden soyulup Dökülüyor kum Kavlak yüzüm Kan: Tansık Kavkımdan sızıyor Damla dağılıyor.

tekrar koşuyorum, tekrar koşuyorum

gök sarkıt sorar:
bakır iletmez mi? neden?

KÖRSÜ Bit kırıyorum hergün Ari köpüğüme arı Durgunluk katıyorum. Düş–ki   ün–lesin diye ses Ben saat tamircisiyim Suskun çalıştırıyorum. Evren ki ta ense kökümda Kara duvarlı ışıksız bir oda.

TANSIK Zaman  taş–tı Ellerinden biçimsiz mermer. Mermerde erir merdivenken Corum akar basamaklardan Ezilip açılır İçrek olan Fodul taşta. Taş karar–dı böylece Bütün ezberlerimi Yok–ladım.

GELECEĞİ  BEKLERKEN Güneşe oturan kadınlar Remil açar Su cözer içkin kumu Bunduk taşlar döker Güneşe oturan kadınlar Bilir bunu Toprak güçtür, taş tünd. Irganan kadınlar suskun Su sağaltır rahminde Yaralı etini.