Yaz Kurtul

 Yaz kurtul! Tükür şu pisliği boğazından. Genzini temizle ve at balgamını. Dök içinin irinini. Akıt kirli kanı. Tutma sinirini yada yıkılmışlığını. Bırak sözcükleri aklında dolandırmayı.

Evet, eve gider gitmez bir kalem kağıt alıp yazmalıyım. Kaç gündür yarım cümler, anlamsız tamlamalar, sözcükler hatta harfler uçuşuyor beynimde. Birşeylerin sancısını (daha önce okuduğum yazarlar hep böyle demişler) çekiyorum. Nedir anlatmaya çalıştığım? Neyin sonucuna varıcam? Kime yazıyorum bunları?

 İşte tam burada romantik düşüncelere dalıp “bir insana bile ulaşsa yazdıklarım ne kadar güzel” ya da “yazdıklarım sonsuza kadar kalacak” cümleri kursam! Ne kadar komik. Ne kadar acıklı.

 Halbuki sadece yazmak istiyorum. Her gün yaşadığımız onca şeyi, baktığımız, dokunduğumuz, hissetmeye çalıştığımız onca şeyi sadece yazmak istiyorum. Yazdığımın öykü, şiir, roman, deneme yada her neyse ne olduğunu düşünmeden sadece yaşadığımın kanıtı olsun için yazmak.

 Yaşadığımın kanıtı…